Een nog vrij licht getinte spekzwoerdzwam op Landgoed Ter Braakloop..
Ad Kolen
Soms is het maken van een goede foto de aanleiding om er een verhaal over te schrijven. Met het meer willen weten over het betreffende item begint het gewoonlijk. Het gaat hier om een soort paddenstoel met bijzondere eigenschappen en een welsprekende benaming, de spekzwoerdzwam (Merulius tremellosus). Een zeer gaaf exemplaar is tijdens een van de laatste dagen van oktober op een boomstronk gevonden op landgoed Ter Braakloop, bij Oisterwijk. Het is een algemeen voorkomende paddenstoel die zeker niet zeldzaam is. Hij behoort tot de saprofyten. Saprofyten leven van afgestorven delen of resten van planten. De spekzwoerdzwam treft je aan in loof- en gemengde bossen op sterk verrotte stronken en stammen van loofbomen. Hij verschijnt vooral op berk, minder op beuk en eik en andere soorten loofbomen. Zelden is naaldhout het substraat.
De spekzwoerdzwam is voor mij geen onbekende. Maar in de details heb ik me niet eerder verdiept. Jarenlang kwam ik de soort tegen tijdens mijn maandelijkse rondje door de Brand bij Udenhout. In droge jaargetijden wat minder maar daarbuiten was hij steeds in een droge sloot op een stuk rottend hout aanwezig. Sinds vorig jaar is hij er niet meer, het hout is helemaal verteerd. Terugkijkende kan ik wat losse eindjes aan elkaar verbinden. Op ongeveer dezelfde locaties was vele jaren een bruggetje bestaande uit berkenstammetjes, die zijn waarschijnlijk in de betreffende sloot beland. Dit zeg ik aan de hand van waarnemingen tijdens mijn rondje door het gebied in het begin van november. Dan tref ik in totaal driemaal spekzwoerdzwammen aan. Waarvan tweemaal in de direct omgeving van de vaste waarnemingsplek, en een op een ander plaats in de Brand. Allemaal op afgestorven berkenstammen die op de bodem liggen.
Spekzwoerdzwam klinkt voor een aantal mensen als lekker, als smakelijk. Maar dat is minder waar. Ze zijn niet giftig maar door de stevige geleiachtige structuur is deze zwam zeker niet lekker. Niet geschikt voor menselijke consumptie is de aanduiding. De buitenste witte rand heeft een zachte consistentie, taai en iets gelatineus, glibberige dus. Dat is een verklaarbare link naar de naam. De spekzwoerdzwam lijkt écht op spek! De korst is drilpudding-achtig met een doorschijnende witachtige, blauwe spekkleur en een rozig-grijze vleeskleur. Bij oudere exemplaren verkleurt het oranje naar vleesbruin.
Reacties naar adkolen@kpnmail.nl
